Een dans tussen afstand en nabijheid.
Tussen autonomie en verbinding.
Tussen trouw blijven aan jezelf en aan elkaar.

Afgelopen blok dompelden de studenten van Basisopleiding Systemisch Werk & Opstellingen (BSWO) zich onder in het onderwerp Liefde en Relaties – misschien wel een van de meest wezenlijke thema’s binnen systemisch werk. Hoe we onze relaties beleven, is immers een spiegel van wat er diep in ons leeft. Hoe we onze relaties zien, een reflectie van onze ervaringen, en soms zelfs van die van onze (voor)ouders.

Welke patronen keren steeds terug in jouw relaties? Waar zijn ze ontstaan? In je kindertijd? Of herhaal je onbewust het patroon dat je ouders of voorouders hebben geleefd?

In dit blok nodigden wij de studenten uit om te onderzoeken wat hun relatiepatronen hen te vertellen hebben. Om te durven kijken naar de delen van zichzelf die ze liever verborgen houden.

Want bij conflicten of angsten zien we vaak niet alleen onze partner, maar ook iets groters. Misschien zie je de moeder die je miste toen je het moeilijk had en hunkerde naar een knuffel. Of de vader die (emotioneel) afwezig was.

Je wordt getriggerd door iets wat je partner zegt of doet, en ineens wordt een oud, diep geworteld stuk in jou wakker. Het bange kleine meisje of jongetje in jou schrikt op. Vaak is dat zo beangstigend dat ook je overlevingsmechanisme in werking treedt. Het deel dat muren optrekt, of juist gaat pleasen. Het deel dat vertrekt of juist vecht om aandacht te krijgen – de aandacht die je als kind zo hard nodig had.

Op dat moment is jouw volwassen, gezonde deel niet langer in de lead. Het heeft het kleine meisje verlaten, of verschuilt zich juist achter het kleine jongetje. Wat overblijft, zijn twee vechtende kinderen die elkaar steeds dieper de put in trekken. Of juist steeds verder van elkaar vervreemden.

De dans tussen bindingsangst en verlatingsangst.
Tussen aantrekken en afstoten.
Tussen scheiden of blijven.

De kunst van liefhebben is misschien wel om samen te groeien naar volwassenheid. Om als volwassene zorg te dragen voor de delen in jezelf die worden geraakt. Verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen acties en gedragingen, en die van de ander bij de ander te laten.

Om de ander te laten delen in wat er in jou werd geraakt en wat dat heeft getriggerd. Soms lukt dat al in het moment. Soms pas achteraf. Maar durf je het uit te spreken? Durf je echt te luisteren en de ander werkelijk te zien? En kun je, juist op de momenten dat het moeilijk wordt, blijven? Zowel bij jezelf als bij de ander?

Niet altijd eenvoudig. Juist niet in de moeilijke momenten. Maar wel de moeite waard.

Want liefde is wat ons drijft. Liefde is wat ons voortstuwt.
Liefde is datgene waardoor het nieuwe kan ontstaan – zowel uit het wonderschone als uit de brokstukken van ons bestaan.