Systemisch Werk is ‘bij toeval’ op mijn pad gekomen. Nadat ik moeder werd van 3 prachtige kinderen besloot ik het roer om te gooien. Ik besloot te stoppen met mijn werk als dierenarts en mijn passie te gaan volgen. Ik ben gaan dichten en theater maken en ging op ontdekkingstocht naar wie ik ben, wie ik was, wie ik wil zijn.
Het vak van coach kwam toen ook al vaak in mijn gedachten voorbij. Mensen kwamen toch al van nature naar me toe voor een luisterend oor bij levensvragen, zowel vrienden, vreemden, als klanten in de dierenartsenpraktijk. Ik was echter nog niet bewust op zoek naar een opleiding. Wist ook niet precies in welke richting ik wilde coachen.
Mijn voormalige partner kreeg. echter van het bedrijf waar hij een ontwikkeltraject had gevolgd de kans om iemand een gratis Talent Management Analyse cadeau te doen. Ik had het geluk dat die eer toeviel aan mij. Ik vulde de vragenlijst in en mocht op gesprek komen om de uitslag te bespreken. De trainer/ coach waarbij ik op bezoek ging, bleek systemisch coach te zijn.
Hij was oordeelloos en compassievol en leek recht in mijn ziel te kunnen kijken, waardoor ik me makkelijk bij hem kon open stellen. Met een paar rake vragen drong hij door tot de kern van het probleem waar ik in mijn werkende carrière tegenaan liep. En maakte met een tafelopstelling inzichtelijk waar dit mee samenhing in mijn gezin van herkomst. Ik was overdonderd… En dacht toen ook al: de manier waarop hij coacht, past ook bij mij.
Hij raadde mij aan bij een bevriende collega een familieopstelling te doen. En als ik iets doe, dan doe ik het meestal voluit, dus schreef ik me meteen in.
En toen was daar de eerste keer dat ik familieopstelling meemaakte….
We waren met een klein groepje van 3 vrouwen in de woonkamer van de begeleidster.
De allereerste keer dat ik in een opstelling stond, representeerde ik de moeder van de aanwezige vraagsteller. Een moeder waarmee ze een problematische band had. Zowel moeder als dochter stonden in de opstelling. Ik volgde de beweging die mijn lichaam wilde maken, en die bracht me rechtstreeks naar het balkon. Daar hoefde ik niet over na te denken; het gebeurde gewoon. Ik staarde naar buiten, alsof ik door alle huizen heen naar iets ver weg wilde kijken. Ik voelde me leeg. Ik voelde geen enkele verbinding met wat er zich in de huiskamer afspeelde (zelfs niet met mijn dochter). Ik was er wel, maar ook weer niet.
De vrouw vertelde dat haar moeder vanuit een land in Zuid-Amerika naar Nederland was geëmigreerd. Een diep gevoel van verlangen overviel me. Een verlangen om daar te zijn, ver weg van hier. Het gevoel van ontheemding was overweldigend.
Van de rest van de opstelling herinner ik me niet veel. Slechts dat ene moment waarop mijn lichaam precies wist wat het moest doen. Een moment waarop ik me ineens voelde als iemand anders, maar waarbij er ook iets in mij werd aangeraakt dat mijn systeem herkende. Het liet mij zien hoe de effecten van verplaatsing en migratie nog steeds aanwezig kunnen zijn in het heden, zowel lichamelijk als emotioneel.
Grappig. Nu ik zo terugkijk, besef ik me pas dat mijn allereerste opstelling een transcultureel vraagstuk was…. Blijkbaar was mijn weg daar al een stukje gelegd……
Na die opstelling wist ik eigenlijk meteen: Met dit werk heb ik iets te doen. En ongewoon voor mij: Dit zei ik op die dag zelf ook gelijk tegen de begeleidster. Haar reactie was: "Dat denk ik ook... En gezien je Indische achtergrond, zou ik je aanraden om naar Hilbrand Westra te gaan." En toen dat balletje eenmaal is gaan rollen, leek het soms wel als vanzelf te gaan.
Ik rolde via een basisopleiding in de mastercourse. Ik rolde via een I.N.D.O. Tweedaagse in het Indische en Transculturele veld. Doordat ik op de tweedaagse Léon ontmoette, ontstonden de Spekkoek.Kaartenset en Indisch Goud. En nu is de volgende beweging die we samen gaan maken, dat we jullie gaan lesgeven op de Spekkoek. Academy….
Mijn weg tot nu toe was mooi en ik kijk uit naar de reis die we samen met jullie gaan maken…..
