Over Mijlpalen en Rollercoasters

De afgelopen 3,5 jaar waren voor mij een absolute rollercoaster met hoge bergen en diepe dalen. Een rollercoaster waar ik enorm van genoot (zie mijn vorige posts), en tegelijkertijd… Die soms echt heel pittig was.

Want naast de mooie mijlpalen die Léon Kempees en ik bereikten bij de Spekkoek. Academy en Indisch Goud, scheidde ik namelijk van de vader van mijn kinderen. En hoewel dit liefdevol ging, betekent dit niet dat er geen worstelingen waren.

Er waren worstelingen onderling, in mijn rol van alleenstaande moeder (met co-ouderschap), maar ook – en die doet het meest pijn – met het welzijn van de kinderen. Want de kinderen zien toch het liefst hun papa en mama bij elkaar.

Het mooie nieuws is, dat al mijn kinderen meer zijn gaan praten over wat ze voelen en ervaren. Dat ze delen wat er in hen leeft.

Maar hun diepe pijn zien…

En mijn eigen pijn voelen….

Ik ben mezelf flink tegen gekomen. Want een levenscrisis brengt vaak een hoop oud zeer omhoog. Oud zeer die ik eerder zorgvuldig had afgedekt met een zacht wollen dekentje. Omdat ik een hele periode heb gekend waarin ik vooral het Licht wilde zien, en deed alsof het donker er niet was.

Maar het donker kwam

In het proces van de scheiding en de periode erna kwamen er oude kindspijnen omhoog en werden de patronen die er reeds waren versterkt. Ik heb een hoop van mijn eigen schaduwkanten gezien. De lelijke kant (en kracht) van mijn overlevingsdelen in de ogen gekeken. Diepe existentiële eenzaamheid gevoeld.

Eén van mijn overlevingsmechanismes is dan om heel hard te werken (wat me ook veel voldoening geeft) en te doen alsof alles heel goed gaat. Maar ik ontkwam er niet aan (en dat wilde ik ook niet) om te kijken waar het allemaal mee verbonden was. En ik ontkwam er niet aan om hulp te vragen.

Dit doorleven, doorvoelen, erkennen en hulp vragen, heeft me ontzettend veel geleerd en gebracht. Het heeft me doen groeien als mens en als begeleider.

Maar jemig zeg…. Dat was echt niet altijd leuk. Het was ook rauw, rouw en heel pijnlijk. Het vroeg me de verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen acties en handelingen, voor mijn keuze om te scheiden. Het vroeg me de verantwoordelijkheden van anderen bij anderen te laten. En ook om te dealen met wat de buitenwereld van me vond. En wat ze ook vonden: om mijn eigen pad te blijven volgen, om achter mijn eigen keuzes te blijven staan.

Ik moest de ogen van de anderen bij de anderen laten, slechts mijn eigen schuld dragen, en verder gaan met wat het Leven aan me vraagt.

Voorbij aan Schuld en Schaamte

Laatst besefte ik me, dat ik best wel een hele periode onbewust aan boetedoening heb gedaan. En nee, dat ging niet bewust…  En nee, waarschijnlijk is dat niet wat ik aan de buitenkant heb laten zien. En nee: het doet ook niet af aan het grote geluk en de mooie mijlpalen die er ook waren.

Groot geluk en groot verdriet kunnen tegelijkertijd bestaan.

En toch is het nu tijd om hieraan voorbij gaan. Want ik besef me na dit alles des te meer: Dat ik niet alleen hard (wel hart) hoef te werken om iets te bereiken en iets te mogen krijgen. Ik mag ook voluit genieten, lol hebben, en spelen.

Het mag ook licht zijn.

Het mag ook vanzelf gaan…

Dat kan allemaal, terwijl ik tegelijkertijd mijn verantwoordelijkheid draag.

Naomi Franken – Juli 2024